Nobelako protagonista itzultzaile bat da. “Amak izena ahaztu dion itzultzaile apal bat. Call me Fidel”. Nobeletako hasiera onak biltzen ditu koaderno batean. “Baita bukaera onak ere”. Amaz arduratzeko garaia iritsi zaio eta galderak hasiko zaizkio pilatzen. Arrebaz, aitaz eta gurasoen arteko harremanaz.
Bitxia da. Sei bat ezizen baditu baina ez dakigu zein izen duen protagonistak. Amarentzat semea da eta txiki deituko dio. Aitak, aldiz, mengela. Andregaiak Fidel jarri dio goitizenez. Pospolo ere deituko dio tarteka.
Fidel. Itzultzaile baterako ez da ezizen txarra.
Bai, hitz joko bat da. Euskaraz ondo egokitzen da.
Esan bezala, Gaixo dago Fidelen ama. Eta amaz arduratzeko garaian, iragana hasiko zaio deika.
Fidelen bizitza proiektua da iraganetik ihes egitea. Bere historia berak erabaki nahi du. Aitarekin eta amarekin ahaztu nahi du baina amaren gaitzak, oroimen faltaren gaitzak, behartzen du berriro ere amarengana hurbiltzea. Eta hori iraganera hurbiltzea da, neurri handi batean.
Galdera ugari eta erantzunik ez. Amak gainera, ezin dio gauza handirik argitu.
Baina Fidelek egiten dituen galderak gehiago dira bere baitarako. Liburuan zehar jakingo dugu arazoei aurre egiteko garaian zer nolako ezintasuna duen. Paradoxa hori da. Juxtu kontrako lanbidea duelako. Itzultzaileak bi kode ezberdinen arteko komunikazioa bilatu ohi du baina Fidelek zailtasunak ditu. Bere eguneroko bizitzan ez da gauza bera praktikan jartzeko gai izango.