Ustez amari kendutakoa, baina bizi den zortea daukadanez, neurea eta neuk aukeratutakoa dela jakinarazi dit. Harrez geroztik poltsa neure gorputzeko beste atal bat izan da; ez dakit etxetik
poltsarik gabe ateratzen. Ezkerrean beti, trasteak ateratzeko orduan eskuinaz errazago maneiatzeko; sorbaldan, besoan edota eskuan.
Haurtzarokotik hasi eta neuk jositakora arte kolore, tamaina eta eite guztietakoak. Jositakoak bere ibilbidea du; izan ere, opor-bidaia batean emakume japoniarren marrazkia duen ehuna erosi nuen eta Maiteri txaketa eta Maitenari kimono motza egin nien; baita soinekoa neuretzat eta, azkenik, poltsa. Laukitxo txikitxo bat baino ez zitzaidan soberan geratu eta, azkena, maskara bat egiteko aprobetxatu dut. Askotan galdetu didate zer daramadan poltsa barruan; haurrei ere izugarri gustatzen zaie barrukoa miatu eta topatutakoarekin jostatzea. Barrukoa funtzionaltasunaren araberakoa izaten da. Kanpokoa, berriz, estetikaz ere anitz mintzo da; jabearen informazio handia atera daiteke poltsa bati begiratuta. Oraintxe hiru urte ez nitueneko poltsa haurtzaroaz hitz egiten ari zait.
Beti poltsarekin
2020ko abu. 11a, 08:30
Noizean behin nostalgian murgildu eta umetatik hasten den argazki-bilduma behatzen dut. Haurtzaroan bertan poltsarekin dakusat neure burua; hiru urte ere ez ditut izango eta ia ni baino handiagoa da; halere, prestutasunez eta, esango nuke, estiloarekin helduta azaltzen naiz.